دیدار پنهانی

دیدار پنهانی

شب که میشود خدا چراغ ماه را روشن میکند تا من در حضور چشم های

کنجکاو ستاره ها برای تو نامه بنویسم.

کاغذم برگهای درختان است و مدادم شاخه ای تر و تازه.

شب که میشود خیال تو در اتاقم راه میرود و همه ی اشیاء جان میگیرند.

پروانه های خشکیده بال زنان از دفتر چه ام بیرون می ایند.

پرده ها از پشت شیشه ها هم شفاف ترند و من میتوانم خودم را در همه ی

اینه های ناشناس تماشا کنم.

گاهی حتی یک کلمه هم ندارم که برایت شعر بگویم و گاهی هزاران کلمه در

دستان من است.

اما باز نمیدانم چه بسرایم که شایسته ی تو باشد

 ان وقت به قناری ها حسودیم میشود.که از من شاعر ترند.

کاش تخته سنگی بودم که خانه اش در اغوش دریاست و

 یا بنفشه ای که همیشه لب جوی را میبوسد و

 یا ساکتی که پیوسته خواب قدمهای تورا میبیند.

کاش ترازویی برای اندازه گرفتن دلتنگی و عشق وجود داشت

کاش میتوانستی در رویاهایم بخوابی و

 در ارزوهایم بیدار شوی

 کاش بین لبهای من و نام عزیز تو

 هیچ فاصله ای نبود

 کاش به جز تاخیر دیدار

 هیچ گله ای نبود.