یه جا خوندم:
دلا ی ما آدما یاد گرفتن زود بشکنن اما من به دلم یاد دادم وقتی شکست
مواظب باشه لبه های تیزش دست اونی رو که شکستش نبره.تو هم به
دلت یاد بده.....
یادش دادم.چون فکر کردم قشنگه ولی اونی هنوزم از روی شکسته های
دلم با نفرت رد میشه.هنوز دلش میخواد شکسته ترم کنه.
هنوز سیر نشده.هنوز از له کردنم سیر نشده.برای خودم متاسف باشم
یا اون؟